gitmek

garip bir yolculuk hali var üzerimde. duramıyorum, kalamıyorum. evveliyatını, bu durumu nasıl fark ettiğim meçhul, sanki hep vardı, sank ben hep gitmek isterdim. unutamadığım bir gün var. deniz kenarındayız; niye var anımsamıyorum ama duygu da var. sahil boyunca yürüyoruz yere bakarak, deniz kabuğu topluyoruz. çok güzel günlerden biri, gün kavuştu kavuşacak, akşam serinliği üzerimizde. kayalıklara az kala ben çok güzel bir deniz kabuğu buluyorum. bulduklarımız arasında en güzeli belki de. sızlanmaktayken ben hiç bulamadım bulduklarım da bir şeye benzemiyor diye onu buluyorum. duygu; işte diyor işte aşk ı da böyle bulacaksın, bulduğunda en güzeli olacak, sabret. sonra kayalıklara varıyoruz. denizden bi balıkadam çıkıyor. melektir belki de. hiçbirimiz birdenbire nasıl ve nerden yanımızda peydahlanıverdiğini anlayamıyoruz. konuşmaya başlıyoruz çatpat. denizde bir şeyi işaret ediyor, bir gemi. sonra kayalıklarda bir yeri, gemilerinden yüzerek kıyıya gelmişler. finlandiya. uzak. balık-melek-adam yeniden kayboluyor. bense tek bir şey düşünüyorum: o gemiye yüzmeyi ama olmaz ki, içime bikinimi giymedim. gitmek içimde kalıyor. ben ne kalabiliyorum ne de kaçabiliyorum. ama o gemiyi, o adamı ve o anı hiç unutamıyorum. ben elimde tek bir tane deniz kabuğu, beklemeyi tercih ediyorum.
bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum.
beklerken hep gitmeyi düşüyorum. dildeki en güzel kelime oluyor benim için gitmek, asla beceremediğim tek ve en büyük hayalim.
bekliyorum, kimse gelmiyor, beklerken gidemiyorum, ben gidemedikçe de kimse gelmiyor. amansız bir döngüde sıkışıp kalıyorum.
bir yere mi varmak amacım? cevapsız sorulardan biri daha. varacağım yer ne değiştirecek bende? anahtar kelime sadece gitmek, ama her gidişin ulaşacağı bir yer yok mu? gerçek yolculuklara çıkamadıkça içime yol alıyorum. gitmek fiilinin o noktada vardığı bir yer yok işte. içime gittikçe içimde kendime başka hayatlar kurguluyorum.
ihtimaller üretiyorum kendimi sabitleyebilmek adına. adının ağacı kendini alt üst etmeye çabalıyor. hayatımın altı üstünden neden daha iyi olmasın diye. alt-üst olmayı bile beceremiyorum, kimse yardım etmiyor.
oysa hayatımın altı üstünden daha iyi biliyorum.
gidemiyorum işte madem gidemiyorum kalmalıyım. olmuyor. herkes teker teker hayatını kurarken ben en çok da bunun yarımlığını hissediyorum. kurulmamış bir hayat benimkisi. bana ait bile değil sanki. en azından bir evim olsaydı.
bunalıyorum. kendime kapanmaya çalışırken üstüme gelindikçe agresifleşiyorum, huysuzlaşıyorum. neden birilerini kırmak isteyeyim ki durduk yere, üstüme gelmese kimse, beni bana bıraksa arada, bu aralar benim istediğim gibi oluverse bir şeyler. çok şey mi istiyorum? ısrar. nasıl da nefret ediyorum bu kelimeden.
rahat bırakılmaya ihtiyacım var sadece.
içimde sonsuza kadar kaybolamam ya beni çekiştirmeye çalışmasanız daha çabuk gelirim. ters tepiyor bende çabalarınız, iyiniyetiniz.
bbu aralar yorgunum. deniz kabuğunu kaybettim. kendimi bildim, olmayacak dualara amin demeye devam ettim. ama olmayacağını bilerek.

her insanın bir "sabit"i olmalı şu hayatta. ben henüz bulamadım.